ភាពសម្បូរបែប(ព្រះអាទិត្យ និង វាយោ)

​​​​     ព្រះអាទិត្យដែលកំពុងតែបញ្ជេញរស្មីចែងចាំងមកលើទ្វីបលោក បាននិយាយរាក់ទាក់ទៅកាន់ព្រះវាយោដែលកំពុងបក់មកយ៉ាងរំភើយៗថា
    "សួស្ដីព្រះវាយោ!..."
     "អូ! សួស្ដីព្រះអាទិត្យ!" ព្រះវាយោឆ្លើយ។
     "តើថ្ងៃនេះ អ្នក​ឯងធ្វើដំណើរទៅណាដែរ?" ព្រះអាទិត្យសួរ។



     "ចេះតែដើរៗទៅ! ទៅដល់ណាក៏មិនដឹងដែរ!" ព្រះវាយោតប។
     "ចូលមកអង្គុយលេងបន្តិចសិនបានទេ?" ព្រះអាទិត្យបបួល។
     "តើព្រះអាទិត្យមានរឿងអីឬ?" ព្រះវាយោសួរដោយឆ្ងល់។
      "កាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ខ្ញុំបានជជែកជាមួយដុំពពក គេពោលសរសើរថាខ្ញុំជារបស់ម្យ៉ាដែលល្អនិងសម្បូរបែបបំផុតលើលោកនេះ តើអ្នកគិតដូច្នេះដែរឬទេ?" ព្រះអាទិត្យពោល។
      "តើសម្បូរបែបយ៉ាងម៉េចទៅ?" ព្រះវាយោសួរព្រោះតែមិនយល់។
      "ពេលខ្ញុំរះឡើង ទោះនៅដល់ទីណាក៏ខ្ញុំអាចកម្ចាត់ភាពងងឹតខោលបានទាំងអស់ គ្មានកន្លែងណាដែលខ្ញុំទៅដល់ហើយនៅតែមានភាពតតេតទៀតនោះទេ! ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំនេះគឺជាអ្វីដែលមានប្រយោជន៍និងសម្បូរបែបបំផុតលើលោកនេះ" ព្រះអាទិត្យពន្យល់ដោយអំនួត។
       "តែខ្ញុំគិតថា នៅលើពិភពលោកនេះគ្មានអ្វីដែលសម្បួរបែបនោះទេ!" ព្រះវាយោប្រកែក។
       "គឺខ្ញុំនេះហើយគឺសម្បូរបែប! ព្រោះខ្ញុំអាចផ្ដល់ពន្លឺដល់ពិភពលោកនេះបានគ្រប់ទិសទី មនុស្សលោកគោរពបូជាចំពោះខ្ញុំ នរណាៗក៏ត្រូវការខ្ញុំដែរ! បើខ្វះខ្ញុំលោកនេះមិនអាចស្ថិតនៅបានឡើយ " ព្រះអាទិត្យបន្តនិយាយដោយមោទនភាព។
      "តើអ្នកជឿថាវាអញ្ចឹងមែនឬ?" ព្រះវាយោឌឺដង "បើអញ្ចឹងយើងបកមើលភាពសម្បូរបែបរបស់អ្នកសិនមើល៍! បើអ្នកអាចបណ្ដោយភាពងងឹតចេញពីខ្លួនរបស់បុរសម្នាក់ដែលកំពុងដើរលើថ្នល់នោះបានទាំងអស់ ខ្ញុំនឹងជឿថាអ្នកពិតជារបស់ដែលសម្បូរបែបបំផុតនៅលើលោកនេះ!"
      "បាន!" ព្រះអាទិត្យយល់ព្រម "ខ្ញុំនឹងកម្ចាត់ភាពងងឹតចេញពីខ្លួនបុរសម្នាក់នោះឲ្យអស់!" រួចព្រះអាទិត្យក៏ចាប់រោលកម្ដៅឡើង អ្វើឲ្យមានពន្លឺភ្លឺគ្រប់ទិសទី សូម្បីតែក្នុងហោប៉ៅអាវរបស់បុរសដែលកំពុងតែដើរនោះក៏ពេញទៅដោយពន្លឺដែរ។
      "ឃើញទេ? ខ្ញុំអាចកម្ចាត់ភាពងងឹតបានគ្រប់ទីកន្លែងណា៎!" ព្រះអាទិត្យអួត។
      "បើអញ្ចឹងមែន! តើហេតុអីបុរសនោះនៅតែមានស្រមោលឲ្យចេញឆ្ងាយពីខ្លួនបុរសនោះឲ្យបាត់អស់ទៅ?" ព្រះវាយោសួរបកមកវិញ។
        ព្រះអាទិត្យដែលពោពេញដោយអំនួត ជឿថាខ្លួនឯងមានភាពសម្បូរបែបបំផុតនោះ បានត្រឹមតែអង្គុយធ្មឹង ព្រមទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនមិនអាចកម្ចាត់ភាពងងឹតឲ្យអស់បានពិតមែន។
        "ពាកយថាសម្បូរបែប ឬល្អឥតខ្ចោះនោះគ្មានទេ ព្រះវាយោខ្សឹបតិចៗដាក់ត្រចៀកព្រះអាទិត្យ​ វត្ថូឬអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅលើលោកនេះ មានត្រឹមតែក្បែតៗឬ​ជិតនឹងសម្បូរបែប ឬក្បែរៗនឹងល្អឥតខ្ចោះ​ប៉ុណ្ណោះ!...ព្រោះអ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែមានគុណសម្បត្តិនិងគុណវិបត្តិឬចំណុចខ្លាំងនិងចំណុចខ្សោយ" និយាយរួចព្រះវាយោក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀតបាត់ទៅ។

• ការអួតក្អេងក្អាង ប្រកាន់ឫក លើកស្ទួយតែចំពោះលក្ខណៈពិសេសនិងភាពពូកែរបស់ខ្លួនឯង គឺជាអំពើដ៏ល្ងង់ខ្លៅមួយ ព្រោះគេមិនដឹងថាខ្លួននៅមានគុណវិបត្តិ ឬចំណុចខ្សោយអ្វីខ្លះនោះឡើយ៕